🔹 در غزلِ شادروان استاد حسین منزوی، که چند روز پیش در کانال گذاشتیم، در پایه (رکنِ) دومِ سه مصراع، اختیار یا ضرورتِ شعریِ «تسکین» روی داده‌است. به تعبیرِ فنی‌تر، «فَعِلاتُن» به «مَفعولُن» تبدیل شده‌است. در این مصراع‌ها:
و چشم‌هایت شعرِ سیاهِ گویایی‌ست،
چه چیز داری با خویشتن که دیدارت،
و باری، اینک از اوجِ بی‌نیازیِ خود
🔸 شایان ذکر است که تسکین در انتهای مصراع، یعنی در زِحاف یا رکنِ پایانی، آنقدر رایج است که گوش و ذهنِ شنونده، به‌جز عروضیِ مسلط، متوجه این تسکین نمی‌شود. تسکین در میانهٔ مصراع (مثل همین سه جا در غزلِ استاد منزوی) سنگین، نشان‌دار، و محسوس است. تسکین در ابتدای مصراع (در دو هجای نخست) از میانهٔ مصراع سنگین‌تر است.
نویسنده: سید حمید حسنی
ثبت‌نام در گروه آموزشی وزن شعر فارسی در تلگرام
برای راهنمایی و دریافت پیوند/ لینک جهت ورود به گروه «وزن شعر فارسی»، ویژهٔ آموزش وزن شعر و طرح پرسش‌های مرتبط با عروض فارسی در همهٔ سطوح به آی‌دی زیر در تلگرام پیغام دهید:
shadiakhavan@
