«اِعراب» در اصل فقط به نوعِ حرکت یا سکونِ پایانِ کلمات در زبان عربی و مشخص‌کردنِ نقش نحویِ کلمات از این طریق می‌گفتند.
در فارسی امروز، «اِعراب» تعمیم معنایی پیدا کرده و به همهٔ حرکات، سکون و تشدید اطلاق می‌شود.
🕯 توضیح: به سایر حرکات و همچنین به سکون و تشدید در جاهایی غیر از انتهای کلمات، «شَکْل» می‌گویند. مثلاً شَکْل و اِعرابِ «قُلْ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ» ازاین‌قرار است: سکونِ «ل» در «قُلْ» (جزم)، فتحهٔ «و» در «هُوَ» (نصب)، ضمهٔ «ه» در «اللهُ» (رفع)، و تنوین در «أحَدٌ» (رفع)، همه اِعراب‌اند؛ اما باقیِ حرکات «شَکْل» نام دارند.
نویسنده: سید حمید حسنی
